008. Why don't we break the rules already? part 2

Rodzaj: Story

Część: chapter 7 part 2

Tytuł: Why don't we break the rules already?

Motto: Why don't we break the rules already?

Autor: Triada

Gatunek: Obyczajowy, dramat

Miejsce akcji: Londyn

Bohaterowie: Harry Styles, Louis Tomlinosn, Niall Horan, Zayn Malik, Liam Payne, Simon Cowell i inni

-Czy naprawdę musimy tam jechać? - Niall męczył moją osobę niemal bez przerwy.
-Horan lubisz jeść skarpetki? - zapytał Lou. Przewidując moje kolejne pytanie
-Czekoladowe skarpetki? - piszczący Niall, wydał z siebie jeszcze wyższy dźwięk.
-Hazza daj skarpetkę... - mruknął Louis, wychylając się przez przerwę między siedzeniami. – Myślę, że na pewno będzie czekoladowa – po prostu musiał to dodać, oblizując przy tym usta.
-Niall bądź mężczyzną, a nie wyjesz gorzej niż tych czterech idiotów z One Direction- szybko dodałem, próbując skupić się na drodze.
-Harry, JA NALEŻĘ DO ONE DIRECTION- Niall znowu na mnie nakrzyczał.
Ile można się drzeć? Ja tu prowadzę, próbując się skupić na drodze, a dwójka z tyłu jeszcze trochę i sobie powydłubuje oczy. Spokojnie, było już całkiem blisko. Nie wiem, jak można być spokojnym w sytuacji, gdzie wieziesz najlepszego przyjaciela do szpitala, wraz z chłopakiem, który zrobił mu coś, przez co nie może się ruszać. Proszę, czy to jest normalne? Chciałem tylko żyć, długo i szczęśliwie, a nie bawić się w lepszy dramat niż w simsach.
-Jeszcze trochę, a będziesz martwy członek One Direction – poprawił go Louis.
-Ty już się zapchaj swoją skarpetką.
-Umrzesz... umrzesz tragicznie. Niall Horam zm. 7 września 2012 roku w wieku lat 18 z powodu uduszenia pasem bezpieczeństwa...- Louis mówił szybko, kłócąc się z blondynkiem, którego to szczerze wciągnęło
-...przez psychopatę- wtrącił Horan, jeszcze bardziej podpuszczając szarookiego.
-Połamać ci coś jeszcze? - Lou. Obdarzył mojego przyjaciela, chyba najbardziej sarkastycznym uśmiechem, na jaki było go stać.
-Zaraz was wywiozę na pastwę krokodyli, małp czy innego cholerstwa!-opieprzyłem ich.
-A gdzie ty tu znajdziesz małpę? - zapytał szatyn, którego kolejną wycieczką będzie ZOO.
-Wystarczy spojrzeć obok- wyszczerzył się Niall, znowu zaczynając .
-Jesteście gorsi niż te pingwiny – fuknąłem, po czym spojrzałem na ich miny w lusterku.

Obydwie twarze, wyrażały typowe 'What the Fuck?', a w wykonaniu chłopaków, rozśmieszało do łez.
-Ba dum tss...- dodał Tomlinson, po czym oboje wybuchli śmiechem.
Śmiech przerodził się w kaszel, a potem okropny jęk wydawany przez Lou.
-Boże, on kaszle krwią Harry! Czeeemuu ja nie mam pingwina? - Tommo znowu pochylił swoją głowę tuż przy moim uchu, chcąc zamaskować spływające łzy.
Nie chciał czuć się winny, a widok mojego ukochanego, który zalewał się łzami przy jękach Niall'a, był naprawdę okropny. Hallo, to ja tu miałem umierać. Czy ktoś o tym zapomniał? Mój przyjaciel nie powinien wić się z bólu spowodowanego przez chłopaka, który teraz tworzył wokół swojej głowy niemałą kałużę łez. Nie, nie powinno tak być, a jednak to ja prowadzę.
Przynajmniej się już nie kłócili, chociaż wolałem jak każdy z nich coś mówił. Mogłem być pewien, że jeszcze żyją.
W końcu dojechaliśmy pod szpital, po czym niemal wbiegłem do środka, poszukując jakiegokolwiek lekarza. Mężczyzna w białym fartuchu wyróżniał się spośród kolorowego tłumu. Opowiedziałem mu o Niallu, który leżał nieprzytomny w samochodzie. Powinienem był zrobić jakieś RKO, ale skąd ja miałem to umieć? W takiej sytuacji nie wiadomo jak się zachować, ponieważ panika niemal paraliżuje. Mojego przyjaciela zabrali na salę operacyjną, a sam dźwigając Louisa, który nie chciał się podnieść, doczłapałem na eleganckie jak na szpital krzesełka.
Było późno, więc chłopaczek na moim ramieniu szybko zasnął, układając się w wygodnej pozycji, natomiast ja nigdy nie pomyślałem o jakimkolwiek odpoczynku. Chciałem zobaczyć przytomnego przyjaciela, który wesoło podskakiwał jedząc coś wyjętego z mojej lodówki. Niestety musiałem czekać rozmyślając o wszystkim i o niczym. Mój związek stał się głównym tematem, ponieważ jak na razie przynosił więcej złego niż dobrego. Nie mogłem sobie wyobrazić, że zostawię Louisa samego... płaczącego nad moim grobem. Z drugiej strony nie pozwoliłbym sobie na zerwanie kontaktu, ponieważ nie sądzę, żeby nam obu wyszło to na dobre. Spojrzałem na opaloną rękę, która powędrowała w okolice nosa, drapiąc go. Chłopak wyglądał naprawdę pięknie podczas snu...
Drzwi otworzyły się gwałtownym ruchem, a obok mnie zaraz znalazł się znajomy lekarz. Obudził Louisa swoim głosem, po czym zaprosił mnie na krótką rozmowę.
-I co mu było? - ciekawsko pytał Tommo, gdy tylko wróciłem.
-Miał kilka połamanych żeber, a krew to wynik nacisku na organy wewnętrzne... Dwa tygodnie w łóżku i będzie zdrowy- uśmiechnąłem się do szatyna, ponieważ znowu zaczął szlochać w poczuciu winy.

-Cześć Harry i … - podskoczyłem do góry, słysząc znajomy mi głos.

-Louis Tomlinson- szarooki wstał, witając się.
-Co ty tu robisz, Simon? - spytałem, zupełnie zaskoczony jego obecnością.

-Chyba nie myślisz, że szpital do mnie nie zadzwonił?- jego głos rozbrzmiewał dźwięcznie po korytarzu.
-Oh... - westchnąłem, ponieważ zupełnie o tym zapomniałem.

-To co właściwie się stało? - no, tak... i właśnie ten moment był strasznie niezręczny.
- To ja, przepraszam … - wtrącił się Lou, podczas gdy ja zabrałem się za kolejne kłamstwa.
-Louis! Nie kłam, wszyscy wiemy, że Niall jest niezdarny...-zacząłem.
-Styles daj mu dokończyć- fuknął na mnie Simon.
-Jestem wrażliwy, a on powiedział rzecz o której nie chce mówić- Tomlinson wybuchł głośnym płaczem, wtulając swoją głowę w moje ramie.
Zszkowoany Simon stał tak przez chwilę, po czym kazał mu usiąść. Spojrzałem na śpiącą twarz Horana, która była widoczna tylko przez szybę. Wyglądał tak, niewinnie.
-Jeśli zostawisz tego chłopaczka, nie pozwę go za napaść na Niall'a- te słowa wypowiedziane z ust naszego menagera, brzmiały nie dość, że okropnie, to jeszcze poważnie.
-Nie zostawię go...Nie mogę – czułem jak ogarnia mnie furia.
-Media, będą dla was bezlitosne, Harry- Simon, nadal chciał mnie przekonać- Jeśli tego nie zrobisz, wystąpię o zakaz zbliżania się.
-Zakaz zbliżania się? Naprawdę? To jest jedyna tak, bliska mi osoba, a ty proponujesz, żebym ją zostawił? Chyba cię coś popierdoliło, bo tego nie zrobię- chciałem wyjść, zostawić go, lecz zatrzymały mnie trzy słowa
-Mam twoje wyniki.
-Jakie wyniki? - gwałtownie się obróciłem, ponieważ miałem jeszcze nadzieję na 'dobre' wieści.
-Wyniki badań krwi- wypowiedział dokładnie każde słowo.

To, o 'dobrych' wieściach możemy zapomnieć.
-Wiem też, że masz 10% szans i że jest lekarstwo, jednak dostępne tylko w jednym kraju na całym świecie, o nazwie Francja. Niestety jest je ciężko zdobyć, lecz od rana robię co mogę, by cię uratować. Jeśli to zrobię, mam tylko jedną prośbę, wręcz rozkaz. Musisz zakończyć ten związek.- każde słowo krążyło, pustosząc mój umysł, a ich znaczenie powoli go wyniszczały.
Usłyszałem tylko głośne trzaśnięcie drzwiami... Nie wiedziałem dlaczego, ale chwilę potem zorientowałem się, że znowu brakuje mi tej osoby. Louisa.